Svona fer aldurinn með mann

Ég rölti í bæinn með barnabörnunum áðan, eftir að við vorum búin að baka slatta af piparkökum. Það var býsna notalegt, töluvert af fólki en ekki of mikið, mikið um söng og hljóðfæraleik (og þá í þeim dúr sem ég kann að meta, eins og ég skrifaði um fyrr í dag) og bara almenn jólastemmning. Annað en geðveikin sem mér skildist á gagnlega barninu að hefði verið í Smáralindinni. Ég forðast Kringluna og Smáralindina eins og heitan eldinn fyrir jólin.

Við Boltastelpan vorum að ræða jólin og ég sagði henni að þegar ég var á hennar aldri hefðu mér ekki þótt jólin neitt óskaplega skemmtileg. Hún vildi meina að ég hefði þó haft það fram yfir hana að ég hefði getað verið með systkinum mínum en hún gæti ekki hitt vinkonur sínar og ætti engin skemmtileg systkini. Jaaaaá ... mig minnir sterklega að við sysktinin höfum ekki verið neitt sérlega skemmtilegur félagsskapur hvert fyrir annað á þeim aldri. Held helst að við Gunna systir höfum ekki þolað hvor aðra.

Og ég átti engar vinkonur svo að ég saknaði þeirra nú ekkert meira um jólin en aðra daga. En jóladagur fannst mér með eindæmum leiðinlegur. Allt lokað, ekkert hægt að gera, ekkert skemmtilegt í sjónvarpinu, maður var meira og minna búinn að lesa jólabækurnar (það var gert á jólanótt). Hangikjötið og laufabrauðið var eini ljósi punkturinn við daginn ...

Núna finnst mér jóladagur eiginlega besti dagur jólanna. Einmitt af því að það er ekkert að gerast og ekkert sem þarf að gera.