Kengúran var bara ljómandi fín. Ég skar vöðvann í sneiðar, maríneraði þær í fjallagrasasojasósu og kryddjurtum, snöggsteikti á pönnu og setti svo í ofninn í nokkrar mínútur. Forrétturinn var snöggsteikt risarækja með tveimur sósum (kryddjurtasósu og tómatchilisósu) og eftirrétturinn litlar, heitar súkkulaðikökur með berjum.

Sauðargæran bað eins og síðast um pokann sem kengúran geymir litlu börnin sín í og borðaði vel af ,,pokabitunum" sem honum voru skammtaðir. Hafði greinilega ekki miklar áhyggjur af kengúrubörnunum. Á eftir bað hann um að sjá myndir af pöddum til að borða. Ég náði í kambódísku matreiðslubókina mína og sýndi honum svoleiðis myndir. Hann var mjög áhugasamur en leist ekki alveg eins vel á þegar ég náði í bók sem heitir How to Cook a Wolf.

-Ég er ekki Úlfur til að borða, sagði hann. -Ég er Úlfur drengur.

Ég hughreysti hann samt með því að segja honum að bókin er ekki í alvöru um eldamennsku á úlfum þótt hún heiti þetta og það er engin úlfauppskrift í henni. Aftur á móti er þar uppskrift að hamsabrauði sem ég hef oft ætlað mér að prófa en aldrei orðið úr.

Það getur ýmislegt háskalegt leynst í bókahillunum hennar ömmu þótt sokkaskrímslið sé ekki lengur í felum undir rúminu.