Ég var reyndar örlítið að ýkja þetta með feikinógan tíma - það er að segja, ég hafði nógan tíma fyrir laufabrauðsgerðina en var svolítið sein fyrir úr vinnunni og allir voru mættir þegar ég kom. Efnafræðistúdentsgreyið hafði þurft að spretta upp úr baðinu og taka á móti ættingjunum á handklæðinu. En hann gaf þeim nú samt kaffi. Ég hnoðaði svo deig úr einum fjórum kílóum af hveiti. Við systkinin stóðum svo öll við að fletja út deigið - þetta urðu einar 130 kökur - aðrir skáru út, og ég stóð svo yfir pottinum í hátt á annan tíma og steikti. Og allir biðu eftir því að steikingunni lyki af því að þá steiki ég skufsurnar - krakkarnir komu öðru hverju og spurðu ,,eru skufsurnar ekki að koma?" - og þegar loksins kom að þeim köstuðu allir sér yfir þær. Þær voru fljótar að klárast.

Sauðargæran skemmti sér manna best og fylgdist hugfanginn með steikingunni. Mágur minn var að reyna að fá hann til að syngja en hann var eitthvað tregur til. Ég stakk upp á að hann syngi Bráðum koma blessuð jólin en hann gaf ekkert út á það. ,,Bjart er yfir Betlehem," sagði ég þá af því að ég veit að hann kann það. Þá horfði drengurinn á okkur og sagði ,,en það er ekki satt." Sem var alveg rétt hjá honum. Það var ekkert bjart úti og þaðan af síður yfir Betlehem.

Þetta var afbragðsgott kvöld.