Rifin voru bara skolli góð. Ég kryddaði þau með kryddblöndu sem ég átti til og heitir Kentucky Marinade en ef ég hefði ekki átt hana hefði ég sennilega blandað saman pipar, salti, paprikudufti, chilipipar, laukdufti, hvítlauksdufti og sykri og núið því vel inn í rifin. Lét þetta svo liggja í um 18 tíma í ísskápnum og grillaði rifin svo í um 1 1/2 tíma við óbeinan hita. Bar þetta fram með heimagerðri grillsósu og soðnum hrísgrjónum og lét þess getið við fjölskylduna þegar ég setti þetta á borðið að í þetta skipti þýddi ekkert fyrir þau að kvarta yfir að ég hefði ekki soðið nóg af grjónum, það væri sko örugglega nóg. Sem það var. En þá kom bara: - Kva, ekki meiri rif? Voðalega ertu nísk á rifin ... Pþvu. Ég get ekki grillað meira en þrjú kíló í einu á þessu grilli - ekki nema þegar er logn og hiti.

Og það var svosem nóg handa öllum.

Sauðargæran vildi reyndar ekki rif, hann fékk hrísgrjón og pylsu. Fór svo einn út á svalir eitthvað að brauka. Þegar ég kom út til hans stóð hann uppi á stól við handriðið, gægðist niður í garðinn til nágrannanna og sagði, eins sakleysislegur og hægt er að vera þegar maður er tæpra þriggja ára: - Þetta lenti þarna niðri, amma.

Úbbs.

Það sem ,,lenti" þarna þremur hæðum neðar var meterslöng rimlagrind sem var geymd úti á svölum, þó hvergi nálægt handriðinu (sú sem er undir pottinum sem hann situr ofan í á myndinni). Úr tré til allrar hamingju, og hafði ekki ,,lent" á neinu brothættu. Systir hans skaust niður og náði í grindina; drengurinn lofaði hátíðlega að láta ekkert fleira lenda neinsstaðar.