Fyrst ég minntist á hann afa minn hér á undan ... Það er alveg rétt hjá Siggu, hann hló mikið og innilega og ég var einmitt að hugsa um það um daginn að ég ætti eiginlega ekki neina almennilega mynd af afa því að hann er ekki hlæjandi á neinni þeirra. Reyndar reifst hann líka mikið og skammaðist, var fljótur upp og fljótur niður, og okkur systkinunum var oft meinilla við hann af þeim sökum en lærðum þó fljótt að láta skammirnar sem vind um eyru þjóta. Þó man ég einu sinni að fjandskapurinn entist nógu lengi til að við og Hörður frændi stofnuðum bandalag gegn honum, grófum gryfju í moldarflagi utan við hlóðaeldhúsið, fylltum hana af leðjudrullu og stráðum svo þurri mold yfir; ætluðum svo að láta afa ganga í þessa gildru og festast í drullunni. Planið klikkaði hins vegar af því að við höfðum gleymt að ráðgera hvernig ætti að láta afa ganga í gildruna, gryfjan var ekki á venjulegri gönguleið og okkur datt engin tylliástæða í hug til að teyma hann þessa leið. Eftir mikið ráðabrugg sem skilaði engum árangri gáfumst við upp og þetta endaði náttúrlega með því að við lentum flest eða öll í eigin gildru og sukkum sennilega í eðjuna upp fyrir stígvélin. Mamma var náttúrlega ekki mjög hrifin af þessu brölti því að auðvitað lenti á henni að þrífa af okkur.
Afi var mikill gleðimaður. Um áramótin 1974-5 var hann hjá okkur á Króknum. Upp úr miðnætti á gamlárskvöld fórum við systurnar, 16 og 17 ára, að búa okkur af stað á ballið í Bifröst. Þá rann allt í einu upp fyrir afa að hann hafði aldrei farið á áramótaball á Króknum. Þetta fannst honum ótækt; hann var rúmlega hálfáttræður, nýlega orðinn langafi, og átti þetta eftir ... Svo að hann fór með okkur Gunnu á ballið. Þetta var hið skemmtilegasta ball, afi manna hressastur, mikil gleði og mikið sungið (að vísu vorum við afi þar ekki framarlega í flokki, bæði jafn ólagviss). Ballið var búið klukkan 4 og það tók þennan venjulega klukkutíma að koma fólki út því það þurfti mikið að syngja. Einhverntíma á þeim tíma hvarf afi og ég taldi víst að hann hefði farið heim, líklega fengið far með einhverjum. Svo þegar loksins hafði tekist að koma öllum út og útséð um að manni yrði boðið í partí rölti ég heim. Og vaknaði líklega um ellefuleytið á nýársmorgni við það að móðir mín stóð yfir mér og spurði: ,,Hvar er hann afi þinn?" Hann var semsagt ekki kominn heim. Birtist þó um hádegisbil, eilítið framlágur. Seinna kom upp úr dúrnum að honum hafði verið boðið í samkvæmi (enda mun meiri stuðbolti en dótturdóttirin) og þar hafði hann haldið uppi fjörinu til klukkan níu um morguninn.
