Það er semsagt til fullt af heimagerðu pestói hér á bæ, af ástæðum sem sagt var frá í fyrradag, og engin ástæða til að spara það. Kvöldmaturinn bar þess merki og þurfti auk þess að vera þannig að hægt væri að borða hann fyrir framan sjónvarpið vegna tiltölulega nýlegs fótboltaáhuga efnafræðistúdentsins. Fiskurinn var kryddaður með pestói, pestósósa höfð með og salatsósan á klettasalatsblönduna var ... pestó, sörpræs. Ef ég hefði haft kartöflur með, sem var óþarfi, hefði ég líklega velt þeim upp úr pestói.

Ég gef ekki upp neitt magn af pestói. Það er bara eftir behag og þeli hverju sinni. Því meira þeim mun betra, fannst mér, en það má náttúrlega ekki yfirgnæfa fiskinn algörlega, það er að segja ef hann er góður.

Þorskurinn var skelfilega góður. Það má nota ýsu en hún hefði aldrei orðið nándarnærri svona góð.

Pestóþorskur

7-800 g þorskflök, roð- og beinhreinsuð
salt
fullt af pestói, helst heimalöguðu
1 msk ólífuolía
1 dós kjúklingabaunir, eða samsvarandi magn soðnar baunir

Fiskurinn skorinn í hæfilega stóra bita, saltaður ögn og smurður á báðum hliðum með dálitlu pestói. Olían hituð á pönnu og þorskurinn steiktur við vægan meðalhita í um 3 mínútur. Snúið og skeið af pestói dreift á hvern bita. Leginum hellt af kjúklingabaununum og þeim síðan hellt á pönnuna. Lok lagt yfir og látið krauma þar til fiskurinn er rétt tæplega steiktur í gegn (fer eftir þykkt stykkjanna). Borinn fram á pönnunni með grænu salati og meira pestói.