Ég var að lesa nokkuð athyglisverða grein úr Spiegel um Íraksmálið og klofninginn milli Bandaríkjanna og Evrópu - reyndar á ensku því þótt ég geti vel lesið ýmislegt annað en mataruppskriftir á þýsku er enskan liprari. Greinin endaði svona:

,,And Saddam Hussein? He will be deposed, and yet he has achieved far more than he could ever have hoped: the Western world split in two, its principles in disarray. As he once told a biographer, "I am not interested in anything they write about me today, but in what they will saying about Saddam in 500 years." And now the dictator has the opportunity to at least go down in the annals of history as an important destroyer."

Góður punktur. Hvað ætli maður þurfi annars að afreka til að einhver muni yfirleitt eftir manni eftir 500 ár? Eða gera af sér öllu heldur, skúrkarnir eru yfirleitt eftirminnilegri en góðu gæjarnir. Hverjum man ég eftir sem var uppi fyrir 500 árum? Í fljótu bragði varla öðrum en Kólumbusi og hvað gerði hann? Fann Ameríku og týndi henni því miður ekki aftur. Jú, Vasco da Gama og einhverjir fleiri landafundakallar sem voru örugglega mest í að drepa og þrælka innfædda hvar sem þeir komu og breiða pestir og farsóttir um heiminn.

Æi, ég vona að ég eigi ekki eftir að gera neitt svo slæmt af mér að það verði munað eftir mér eftir 500 ár. Eða 50 ár ef því er að skipta. Nema þá af barnabörnunum, ég ætla að verða skrítna amman sem þau segja barnabörnunum sínum sögur af. Reyndar eru þau þegar komin með efni í ansi margar sögur ...