Ég afrekaði það í morgun að vekja efnafræðistúdentinn fyrir ellefu þrátt fyrir árshátíðina í gærkvöldi svo að hann komst á kóræfingu hálf tólf. Hafði enda rík fyrirmæli frá honum um að hlusta ekki á nein mótmæli, mér skildist að Þorgerður mundi ekki fyrirgefa þeim sem ekki mættu á æfinguna. Og eins og ég sagði einhvern tíma í fyrra, ef hann þarf að velja á milli þess að bregðast Þorgerði eða bregðast móður sinni, þá velur hann móður sína. Any time. Enda veit hann að ég er ekki langrækin.

Ég var að átta mig á því að ég hef ekki minnstu hugmynd um fyrir hvað þau eru að æfa, kannski eitthvað stórmerkilegt fyrst æfingin var svona áríðandi. Það er örugglega búið að segja mér það oft en slíkar upplýsingar hafa tendens til að fara inn um annað eyrað á mér og út um hitt.

Það er víst konudagurinn í dag. En hjá mér eru allir dagar konudagar. Ég ætlaði eiginlega að setja hér einhvern viðeigandi kveðskap í tilefni af því en datt ekkert í hug nema eitthvað eftir Bólu-Hjálmar, allt saman allsendis óviðeigandi eins og við var að búast, svo sem eins og vísurnar hans um Akureyrarstúlkurnar, þegar þær fréttu af skipakomunni (,,Þessar sig fægðu allar utan, / einkum þó held ég neðri hlutann,") eða þessi hérna, ekki veit ég í orðastað hverrar hún var ort:

Síðan ég meydóm setti í veð
síst má gleði njóta.
Oft ég lít með angrað geð
ofan í milli fóta.

Nei, þessi á víst ekki við heldur. Svo að ég held að ég sleppi konudagskveðskapnum.