Gjaldeyrisbraskarinn Nanna

Jæja, maður er svona aðeins að ná áttum. Og ég verð alltaf fegnari og fegnari að hafa ekki verið á skerinu síðustu viku. Á meðan vinnufélagarnir söfnuðust saman til að stara á Geir og félaga segja ekki neitt á hverjum blaðamannafundinum af öðrum eða sátu heima yfir hverjum hörmungafréttatímanum af öðrum var ég að lyfta glösum í toskönskum vínkjöllurum og glæsivillum, baða mig í sólinni og njóta náttúrufegurðarinnar eða sitja á kósí veitingastöðum í Siena með Imbu og Sigvalda og fleira góðu fólki og gæða mér á villisvínasteik og öðru ljúfmeti.

Það er hægt að lifa á því lengi.

Svona til að leyfa þeim sem ekki voru eins heppnir og ég að fá reykinn af réttunum mætti ég með bita af aldurhnignum pecorino toscano og sikileyskt appelsínumarmilaði í vinnuna í morgun. (En ekkert ítalskt rauðvín, neinei, tími því ekki.) Það verður víst bið á að maður splæsi í innflutta osta og gúmmulaði á næstunni svo að það er eins gott að njóta þess meðan til er.

Og svo seldi ég útgáfustjóra MM, sem er á leið á bókamessu í Frankfurt, evrurnar mínar fimm sem ég kom óvart með heim. Bankinn átti nákvæmlega engan gjaldeyri í morgun, skildist mér; fimm evrur hljóta að duga fyrir einum bjór eða svo. En það varð enginn stórgróði af þeim viðskiptum, þessar evrur voru keyptar af Visa en seldar á bankagengi dagsins.