Minningar og brunarústir

Það snertir mig svosem ekkert þótt Kaffi Krókur brenni. Ég hef taugar til þessa húss, mikil ósköp - en Kaffi Krókur er utan míns reynsluheims. Fyrir mér verður þetta aldrei annað en byggingavörudeild Kaupfélagsins, Byggjó eða Byggó, eins og það var á minni tíð á Króknum.

Þetta var nefnilega ekki bara byggingavöruverslun, heldur líka leikfanga- og raftækjaverslun og margt fleira. Flest dótið sem ég átti þegar ég var krakki var líklega keypt þarna og maður stóð oft við hillurnar og lét sig dreyma. Ég man eftir bleikum og gylltum dúkkuhúsgögnum, himnasæng og fleiru, sem ég laumaðist til að taka úr umbúðum og fékk skammir fyrir. Og ýmsu öðru.

Fyrsti plötuspilarinn minn var keyptur þarna, líklega 1969. Og fyrsta LP-platan mín, Johnny Cash at San Quentin. Og gula málningin sem ég málaði einu sinni vegg í herberginu mínu með að næturlagi.

Mér fannst reyndar húsið, þótt sögufrægt væri, aldrei sérlega fallegt, kannski vegna viðbygginganna aftan við það og stóru glugganna á framhliðinni. Og pallurinn sem klastrað var upp framan við það bætti síður en svo úr skák, þar hefði sannarlega mátt gera betur. En það er eftirsjá að húsinu þrátt fyrir það.