Safnarinn

Þegar við Sauðargæran röltum út í Bónus á laugardaginn til að kaupa hveiti í smákökubaksturinn var ég að þýfga hann um hvað hann vildi fá í jólagjöf. Byrjaði á að spyrja hann hvort hann vildi ekki buxur, vesti, brók eða skó ... Hann neitaði því öllu staðfastlega og sagði:

-Nei, mig vantar það ekki.

Fékk svo leið á spurningunum og sagði:

-Amma, mig vantar eiginlega bara dót.

-Engar bækur? spurði ég.

-Juuuú, kannski vantar mig nokkrar bækur. Ég er sko að safna bókum.

(Hann hefur allt annað viðhorf til bóka en systir hans, sem er þeirrar skoðunar að bækur séu leiðinlegar og óþarfar að mestu en slengdi þó fram nokkrum völdum frösum úr Íslandsklukkunni við jólabaksturinn um helgina.)

-Já, og svo vantar mig bolta, ég er líka að safna boltum.

-En áttu ekki bara einn, fótboltann sem ég gaf þér í fyrra? spurði ég.

-Jú, en ég er samt að safna.

Einhvers staðar verður maður víst að byrja söfnunina, það er alveg rétt.

En ætli ég gefi honum ekki dót fyrst hann bráðvantar það. Og kannski eins og eina bók eða tvær.