Fiskar og morðingjar

Sauðargæran kom hérna áðan í mat. Ég bað hann og frænda hans að leggja á borðið og kallaði á eftir þeim: -Diskarnir eru komnir inn á borð.

Samstundis birtist þungbúinn ungur maður á eldhúsgólfinu, horfði á ömmu sína og tilkynnti: -Ég vil enga FISKA!

Það þurfti umtalsverðar útskýringar til að sannfæra hann um að það væru ekki fiskar í matinn, heldur afgangar af hangikjöti og hjartarsteik.

Við matarborðið fór hann að segja mér hvað hann hafði fengið í jólagjöf. Það var nú ýmislegt, þar á meðal Playmo.

-Kafbátur og svo voru líka morðingjar, sagði drengurinn.

Ömmuna rak í rogastans, hafði ekki heyrt um að til væri morðingjapleimó og ekki séð neitt slíkt þegar hún var í dótabúðaleiðangri með drengnum fyrir jólin. En hann var harður á þessu. Tveir morðingjar í pakka. Búnir að drepa einn.

Foreldrar hans upplýstu að þetta væru reyndar rómverskir hermenn en einhvern veginn hefði komist inn í hausinn á drengnum að kalla þá morðingja og vonlaust að fá hann ofan af því. Enda þrjóskari en andskotinn.

Svo voru þessir Rómverjar náttúrlega ribbaldar og morðingjar upp til hópa. Það ætti ég að vita, sem á heilu hillumetrana af glæpasögum sem gerast í Rómarveldi hinu forna.