Dugnaðarforkurinn

Einkasonurinn kom með verkfærakassann minn og borvélina og mér tókst að festa skápinn upp á vegg. Hann er bara pínulítið skakkur af því að ég fann ekki hallamálið mitt. Ekkert að ráði samt; allavega ekki svo að innihaldið rúlli allt út í annan kantinn. Þá er allt í lagi.

Svo fyrst ég var byrjuð festi ég upp nokkra fleiri hluti. Hengi og svona. Króka í eldhúsinu til að hengja alls konar dót og dippidútta á. Tók upp úr eldhúsdótakössunum mínum og hengdi upp dippidúttana eða raðaði þeim í skúffur og skápa. Endaði svo á að taka almennilega til í verkfærakassanum, þar hefur allt verið á rúi og stúi síðan kassinn datt ofan á hausinn á einkasyninum í haust. Hann hélt því fram að ég hefði egnt fyrir sig gildru og látið kassann detta á hausinn á honum viljandi.

Það er auðvitað alrangt. Í fyrsta lagi mundi ég náttúrlega aldrei gera syni mínum slíkt. Í öðru lagi hef ég fjarvistarsönnun því að ég var ekki heima. Og í þriðja lagi, ef ég ætlaði að egna svona gildru fyrir drenginn, þá vita það allir sem þekkja mig að ég mundi sko örugglega passa að vera einhvers staðar nærstödd þegar hann gengi í hana til að geta hlegið að honum.