Af fullorðnum börnum og fullorðnum þvottavélum

Í fyrirmyndarveröld ættu börnin að kveðja mann og flytja að heiman um það leyti sem þau nálgast tvítugt. Þetta gekk nú ekki eftir hjá mér. Ekki alveg. En þvottavélin mín virðist hins vegar vera alveg á þessari línu. Eftir dygga þjónustu í nærri tuttugu ár virðist hún semsagt vera að því komin að kveðja.

Það er alltsvo ekki bara þurrkarinn sem er bilaður - eða ofvirkur, eftir því hvernig litið er á málin. Nei, það er líka sjálf þvottavélin sem ekki vill forsto pólitík - hún stoppar snemma í þvottahringnum og neitar að þvo. Dælir út af sér og vindur þegar hún er stillt á það. En lætur annars eins og það hafi ekki verið kostað upp á hana viðgerð í fyrra.

Þetta lítur út eins og eitthvert frekar dýrt stykki sé bilað. Einhvers konar tölvuheili eða eitthvað slíkt. Ég er frekar efins um að það borgi sig að gera við (var reyndar efins um það í fyrra líka). Tæp tuttugu ár eru svosem ansi góð ending á þvottavél með sambyggðum þurrkara. Verst að ég fæ ekki samskonar vél í staðinn; veit ekki hvort þær eru framleiddar enn en hjá Eirvík fást allavega bara þvottavélar, ekki sambyggðar vélar. Reyndar held ég að þessar sambyggðu séu helst seldar í báta.

Ojæja. Ætli ég verði ekki að fara í þvottavélaleiðangur. Finna einhverja litla og netta vél sem þarf ekki að hafa neitt voðalega mikið af fídusum af því að ég nota aldrei nema tvö eða þrjú þvottaprógrömm hvort eð er. Og segja einkasyninum að taka sér þvottavélina til fyrirmyndar. (Jú, hann er reyndar fluttur að heiman. En dótið hans er það ekki.)