Fatafrík?

Ég fór í Kringluna áðan til að kaupa mér skó sem mig vantaði. Endaði náttúrlega með því að kaupa mér skó sem mig vantaði ekki og slatta af fötum sem mig vantaði alls ekki.

Þegar ég var yngri vissi ég fátt leiðinlegra en að kaupa mér föt. Ég sá ekkert oft flíkur sem mig langaði í en þegar það gerðist hafði ég annaðhvort ekki efni á þeim eða þær voru ekki til í mínu númeri. Nema hvorttveggja væri.

Ég átti afskaplega lítið af fötum og auðvitað kom fyrir að hjá því varð varla komist að bæta eitthvað úr. En oftar en ekki gerðist það náttúrlega, þá sjaldan ég fór í búðir í þeim tilgangi að kaupa eitthvað á mig, að ég kom heim með eitthvað á krakkana í staðinn. Þetta þekkja líklega flestar mæður.

Þau föt sem ég átti voru yfirleitt frekar víð og jússuleg og í dökkum eða daufum litum - brún, dökkblá, drapplit og þess háttar. Stundum sagði meðfædd litagleði mín til sín og ég keypti eitthvað litsterkara en þá yfirleitt í vitlausum litum - litum sem fara mér ekki vel og mér líður í rauninni ekki vel í. Það sama var að segja um þær svörtu flíkur sem ég keypti stundum af því að það var alltaf verið að segja manni að svart væri svo grennandi. Eiginlega má segja að (fyrir utan að halda á mér hita og hylja nekt mína) hafi megintilgangur minn með fatakaupum verið að fela mig í fötunum.

Núna finnst mér gaman að kaupa föt og ég kaupi töluvert meira af þeim en ég ,,þarf". Flestar mínar flíkur eru aðsniðnar og flegnar og frekar litskrúðugar og áberandi. Og mér líður vel í þeim.

Ég veit nákvæmlega hvaða litum ég get hugsað mér að vera í. Ég er ekkert sérstaklega að pæla í hvort þeir klæði mig en ég held að það fari nokk saman (jú, og svo er ég náttúrlega litgreind í bak og fyrir). Mér sýndist reyndar þegar ég var að skoða í búðum áðan að litir að mínu skapi væru býsna áberandi þetta vorið svo að kannski verður erfitt að standast freistingar ... líklega best að ég forðist fatabúðir eftir bestu getu. Það er ekki eins og fataskápurinn sé hálftómur.

En mig vantar ennþá skó.