Sósuþjóðin

Ég var að lesa bakþankana hennar Súsönnu Svavars í Fréttablaðinu frá í gær og þar er hún að segja frá nýafstaðinni Ungverjalandsferð sinni, þar sem helst bar til tíðinda að hún fékk ekki sósu með matnum sínum og þegar hún spurði þjóninn hvort hægt væri að fá sósu sagði hann bara nei. Og hún er frekar hissa á þessu.

Hvað er þetta eiginlega með Íslendinga og sósur? Af hverju virðist flestum finnast gjörsamlega lífsnauðsynlegt að hafa sósu með öllum mat, hverju nafni sem hann nefnist? Ég hef oft heyrt Íslendinga, nýkomna frá útlöndum, kvarta hástöfum yfir því að þeir hafi ekki fengið sósu með steikinni sinni.

Ég hef stundum komið með uppskriftir að kjöti og öðru þar sem engin sósa er og ég mundi ekki hafa sósu ef ég bæri þetta á borð fyrir mitt fólk. En þá bregst varla að ég fæ fyrirspurnir um hvernig sósu eigi að hafa með þessu eða kvartanir yfir að sósuna vanti. Og ef ég segi ,,það á nú eiginlega ekki að vera nein sósa með þessu", þá upphefst ramakvein. Fólk segist ekki borða matinn sósulaust, það bara verði að vera sósa.

Þannig að ég er meira og minna búin að gefast upp fyrir þessu og set sósuuppskriftir eða tillögur að sósum þótt mér dytti ekki í hug sjálfri að hafa sósu með. En ég er samt að velta fyrir mér þessari miklu sósuþörf.

Stundum finnst mér líka að það væri kostur að geta gert greinarmun á sauce og sovs eins og Danir. Til dæmis ,,det hedder sovs når der er rigeligt, sauce når der ikke er nok". Og ef ég væri ekki búin að lána vídeótækið mitt mundi ég núna fara og horfa á Olsen-banden over alle bjerge, þar sem þeir félagar sitja á þaki veitingahúss í París og malla brúna sósu á prímus ,,lige som hos Yvonne om søndagen". Með því að skipta á danskri sovs og franskri sauce tekst þeim svo að ná í rauðu töskuna með milljónunum. (Svo fer náttúrlega allt öfugt eins og venjulega og Egon endar í fangelsi ...)