Það er alltaf gott að koma heim í Dal. Líklega eru samt hátt í þrjátíu ár frá því að ég gisti þar seinast. Mig minnti endilega að árniðurinn væri hærri. En kannski er það bara þegar flóð er í ánni og maður heyrir skruðningana þegar stórgrýtið veltur eftir botninum. Mér skilst að það komi varla flóð í hana lengur svo heitið geti.

Mér var svolítið kalt í tjaldinu í nótt. Hefði kannski átt að athuga betur þetta með karlpeninginn. En það lagaðist þegar ég var komin í þrjár peysur og þrenna sokka.

Nautin í Djúpadal gerðust samkynhneigð í tilefni helgarinnar og fóru í sína eigin Gay Pride-göngu um kálgarðinn. Voru elt með rauðvínsglas í hönd.

Mér finnst í aðra röndina alltaf eins og allt eigi að vera óbreytt frá því sem það var þegar ég var lítil. Ég verð auðvitað að sætta mig við breytingar og að uppáhaldsleikstaðir eins og malargryfjan, Lambhúsið og Gíslhúsið hverfi, að Hólfinu sé breytt í tún og til standi að rífa það sem eftir er af gamla bænum. Það er eftirsjá í þessum kennileitum en þau höfðu skilað sínu hlutverki. En þegar ég áttaði mig á að ég hálfsaknaði asbestplötustaflans sem áratugum saman prýddi bæjarhlaðið og gegndi ýmsum hlutverkum í leikjum okkar, þá var eiginlega nóg komið. Ef ég á eftir að sálast úr asbesteitrun verður það af völdum þessa stafla.

Þetta var skemmtileg helgi.