Anna segir að henni finnist skrítið að ég skuli eiga þrítuga dóttur, það er að segja miðað við hvernig ég skrifa hér. Ég skal vera fyrsta manneskja til að játa að ég er ekkert alltaf mjög ömmuleg, hvorki í skrifum né almennu háttalagi. Fjölskylda mín veit til dæmis mætavel að ég er og verð alltaf fimm ára innst inni. Og ég á til vissa gelgjutakta líka.

Ég er nú alveg þokkalega fullorðin út á við, held ég. Frekar feimin og lokuð og ekki mikið fyrir að láta á mér bera. Samt hef ég alltaf haft dálítið gaman af að ganga fram af fólki og fara eigin leiðir. Ég ætlaði að fara að skrifa að mér stæði nokkurn veginn á sama um hvað öðrum finnst um mig en það er auðvitað ekki rétt. Ein meginástæðan til þess að ég blogga er einmitt sú að ég vil sýna þá hlið á mér sem venjulega snýr inn en ekki út (nema gagnvart mínum allra nánustu). Mér er semsagt greinilega alls ekki sama hvað öðrum finnst, eða allavega vil ég gefa fólki færi á að sjá fleiri hliðar en matargúrúhliðina.

Hins vegar er ég ekkert hikandi við að vera svolítið persónuleg í skrifum mínum hér og mundi meira að segja stundum vera mun persónulegri ef ég væri bara að hugsa um sjálfa mig. Þá er ég ekkert endilega að meina að ég mundi segja meira frá nærfatnaði mínum, það eru frekar aðrir hlutir sem ég á við. En ég held að það breytti engu þótt ég væri að skrifa nafnlaust og reyndar býst ég við að mér þætti það mjög heftandi, þá væri ég alltaf að hugsa ,,æi, ef ég skrifa þetta, þá fattar einhver hver ég er" - af því að ég er náttúrlega svona semí-seleb, hef komið á mynd bæði í Séðu og heyrðu og Vikunni og hvaðeina.

Ég hef hins vegar einn eiginleika sem oft hefur bjargað geðheilsu minni: Ég get séð skoplegu hliðarnar á sjálfri mér.