Ég gekk út í bæ áðan, fyrst eftir Hólaveginum sem ég gekk oft á dag þegar ég var krakki því að það var leiðin í barnaskólann. Í rauninni er ekki svo margt sem hefur breyst miðað við að það eru 35 ár síðan. Jú, þetta er ekki lengur malarvegur og það er mun meiri gróður en var. Pippi og Erling eru ekki lengur á bak við búðarborðið í Tindastól; þar er apótekið núna. Krakkarnir í unglingavinnunni eru ekkert orðin röskari en þau voru þegar ég var þar, nema nú eru þau ekki lengur að þykjast vera að raka möl. Það sést mun minna af möl en áður.

Eitt fannst mér samt áberandi; engir krakkar úti að leika sér. Á svona sumardegi var allt fullt af krökkum úti. Kannski eru engir krakkar hér niðri í bæ lengur. Kannski eru krakkarnir uppi á hæðum (þar sem hét ,,nýja hverfið" fyrir 30 árum) enn að leika sér í fallin spýtan, sto, yfir, 1-2-3-4-5 Dimmalimm, einn tveir í flösku (eða var það eitur í flösku? ég get svarið að ég var aldrei viss), eltingaleik, vink vink í pottinn, parís, stórfiskaleik, hlaupa í skarðið ... Kannski ekki samt. Kannski kann enginn þessa leiki lengur.

Fyrir utan búðina hjá Bjarna Har hitti ég framkvæmdastjóra landsmóts ungmennafélaganna, sem verður haldið hér um næstu helgi. Hann sat í sætinu fyrir framan mig í barnaskóla. Hann spurði hvort ég væri komin til að keppa í pönnukökubakstri á landsmótinu en snerist svo hugur og fór að fala mig sem dómara.