Heilsu efnafræðistúdentsins hrakar stöðugt, streptókokkarnir blása á pensilínið og halda áfram að belgja út eitlana og loka hálsinum nokkurn veginn fullkomlega, og nú er yfirlæknir líknardeildar búinn að húsvitja í tvígang. (Reyndar er drengurinn ekki á grafarbakkanum, vitjanirnar eru vegna persónutengsla.) Það ríkir undarleg þögn á heimilinu þar sem efnafræðistúdentinn er hættur að koma upp jái eða neii, hvað þá lengri ræðum.

Ég var samt ekki betri mamma en svo að ég yfirgaf hann um tíma í dag (þó ekki fyrr en ég hafði fullvissað mig um að hitinn væri eitthvað farinn að lækka), fór í vinnuna og lauk við að flytja hafurtask mitt yfir ganginn. Reyndar á ég eftir að skipuleggja niðurröðun í bókahillur en það má bíða.

Svo skrapp ég í Hagkaup með gagnlega barninu og Sauðargærunni, sem sagði um leið og hann sá mig: ,,Amma, þú ert með gleraugu!" Ég held að hann hafi ekki verið að taka eftir því í fyrsta sinn á tveggja og hálfs árs ævi sinni að ég er með gleraugu, öllu heldur hefur hann ekki kunnað nafn á þessu fyrirbæri áður og þurfti að láta mig vita að nú vissi hann hvað gleraugu heita. Hann er á svo skemmtilegum aldri núna, blessaður, fer mjög ört fram að tala og jafnvel hægt að fara að rökræða við hann. Og kenna honum að elda, eins og glöggt kom í ljós þegar hann bjó til uppstúfið með mér á nýársdag.