Smiðirnir voru ekkert búnir þegar ég kom aftur og hausverkurinn ekki horfinn. En þar sem ég þurfti beint í eldhúsið að saxa og hakka og steikja og sjóða - var að elda átta súpur og pottrétti fyrir myndatöku - þá slapp ég við að heyra lætin í þeim og mátti ekki vera að því að vorkenna sjálfri mér út af hausverknum. Endaði reyndar með því að ég var svo önnum kafin að ég gleymdi honum og mundi ekkert eftir honum fyrr en ég gat loksins gert smáhlé núna áðan. Þá var hann að sjálfsögðu löngu horfin. Eldamennska er flestra meina bót.

Og nú þarf ég að fara heim og elda enn meiri súpu handa efnafræðistúdentinum, sem er ekkert skárri í hálsinum og treystir sér ekki einu sinni til að kyngja linsubaunum. Nú þarf ég að elda einhverja rennislétta rjómasúpu handa greyinu. Kannski aspassúpa í þetta skipti. Sjáum til.