Þetta er eiginlega alveg skelfilega grámyglulegur dagur. Hálka, rok og regndropar. Skítaveður semsagt. Ég sit hér innan um stafla af matreiðslubókum og skoða uppskriftir að matarmiklum súpum og pottréttum. Ekta notalegheitamat (get ég notað það orð um ,,comfort food"?) Elda örugglega eitthvað svoleiðis í kvöldmatinn; efnafræðistúdentinn getur bara borðað súpuna/sósuna og sleppt kjöt- og grænmetisbitum ef hann verður enn jafnslæmur í hálsinum. Nema kannski bý ég bara til þykka linsubaunasúpu, potage Esau (linsubaunir, beikon, gulrætur, laukur, blaðlaukur, hvítlaukur o.fl., allt mjög smátt skorið og látið malla saman í soði af skinku eða hamborgarhrygg) eða eitthvað ámóta. Hann hlýtur að geta kyngt því.

Rétt áðan greip mig skyndileg löngun í sínalkó. Þetta gerist sirka á sex vikna fresti af einhverri dularfullri ástæðu (annars drekk ég ekki mikið af gosdrykkjum) og ef löngunin hellist yfir mig hér í vinnunni, sem oftast er, þá skýst ég niður í 10-11 og kaupi mér sínalkóflösku. Þá skal það ekki bregðast að Steini er á kassanum. Ég er viss um að hann er farinn að halda að ég sé sínalkófíkill.