Ég lenti í því áðan að muna ekki nafnið á syni mínum. Það er nú ekki gott afspurnar.

Ég fór í apótek að ná í pensilín handa efnafræðistúdentinum, hann hafði sjálfur farið með reseftið þangað fyrr um daginn. Afgreiðslukonan var að ljúka við að afgreiða einn viðskiptavin en á undan mér var kona með lítinn strák. Afgreiðslukonan tók bréfpoka og kallaði upp ,,Hjalti," og við konurnar tókum báðar viðbragð. En þetta reyndist vera hennar Hjalti, ekki minn. Svo kom röðin að mér. Það fannst ekkert lyf fyrir Hjalta Nönnuson. Hún fór á bakvið og leitaði, sló nafninu upp í tölvunni, leitaði aftur frammi, spurði lyfjafræðinginn. Ekkert fannst og ég var farin að halda að meðalið hefði lent ofan í pokanum hjá hinum Hjaltanum. Hún spurði hvort ég væri örugglega í réttu apóteki og ég var nokkuð viss um það. Hún var búin að rétta mér síma til að hringja í drenginn þegar lyfjafræðingurinn kom með poka og spurði hvort sjúklingurinn héti nokkuð Rögnvaldur Hjalti. Þá áttaði ég mig allt í einu á því að það er víst sama hvað stendur á lyfseðlinum, nafnið sem prentað er á miðann sem límdur er á lyfið er víst alltaf eins og það er í þjóðskrá ...

Öðru máli gegndi þegar ég var krakki og Friðrik læknir neitaði að bekenna að ég héti Nanna, eða kannski var það Bang apótekari og konurnar í apótekinu sem heyrðu nafnið aldrei rétt. Ég fékk lyfjaglös sem merkt voru Anna, Hanna og jafnvel Unnur. Ekki Nanna.

En ég er viss um að mamma var samt alltaf með það á hreinu hvað ég hét. Reyndar mismælti ég mig líka einu sinni þegar ég var að gefa upp nafn sonarins á læknabiðstofu fyrir mörgum árum og sagði að hann héti Hjalti Rögnvaldsson. Það kom mjög skrítinn svipur á konuna í afgreiðslunni þegar móðirin þurfti að leiðrétta sig.