Það er útlit fyrir merkan viðburð í lífi mínu í næsta mánuði.

Þá er ég búin að borga af húsbréfaláninu mínu í tólf og hálft ár, og á eftir að borga af því í tólf og hálft ár í viðbót. En það er ekki málið. Nei, samkvæmt greiðsluseðlinum sem ég fékk í dag, þá stefnir allt í að eftir næstu afborgun verði eftirstöðvarnar af láninu með verðbótum í fyrsta skipti lægri en lánið var upphaflega. Núna eru þær 794 krónum og 50 aurum hærri, en ef ekkert óvænt gerist er líklega komið að því að ég fari að greiða lánið niður. Að það fari að lækka smátt og smátt.

Ég er hvorki mikill talnaspekingur né beinlínis þjáð af fjármálaviti eins og oftsinnis hefur komið fram og þess vegna hef ég alltaf verið svolítið skeptísk á svona annuitetslánasístem. Þetta er hundrað og átjándi gjalddaginn af láninu og allan tímann hefur það eiginlega staðið í stað, yfirleitt verið svona 50 þúsund krónum hærra en þegar ég tók það. Alveg sama hvað ég borga. Lífeyrissjóðslánið mitt lækkar jafnt og þétt og verður horfið eftir þrjú ár. Ég hef aldrei almennilega trúað því að þetta ætti eftir að hverfa fyrst ég er að borga af því ár eftir ár án þess að nokkuð gerist. En ef fer nú svo að á næsta gjalddaga verði lánið komið niður fyrir upphaflegu krónutöluna, ja, þá getur verið að ég fari að trúa því í alvöru að ég verði skuldlaus fyrir sextugt.

Eins gott að ég lengdi ekki lánið upp í 40 ár þegar ég átti kost á því. Ég held að það hefði lækkað afborgunina um þrjú þúsund á mánuði og hækkað heildargreiðsluna um eina og hálfa milljón. Og ég hefði þurft að nota ellistyrkinn í afborganirnar árum saman.

Ég ætla nú samt að bíða eftir greiðsluseðli númer hundrað og nítján áður en ég held upp á þetta.