Ég skrapp heim í hádeginu til að taka á móti uppþvottavélinni og þá sátu efnafræðistúdentinn og Eldfjallið þar og gúffuðu í sig pitsu. Ég skammaði þau fyrir að skemma orðstír minn sem matargúrús með því að panta pitsu en efnafræðistúdentinn sagði að pitsuhugmyndin hefði borið af öðrum uppástungum Eldfjallsins um hádegismat, sem voru meðal annars kartöfluflögur, kókópöffs, ís eða bland í poka fyrir fimmhundruðkall. Ég gat svosem fallist á að það væri rétt. Og svo var pitsan náttúrlega frá Eldsmiðjunni, svo að það var fyrirgefanlegt.

Kókópöffs, já ... Eldfjallið (sem gisti í nótt) heimtaði kókópöffs í morgunmat, en það hefur að ég held ekki verið til á mínu heimili í meira en tuttugu ár og ég neitaði að kaupa það, þótt hún héldi því stíft fram að ömmur ÆTTU að gefa manni kókópöffs. ,,Ég fæ kókópöffs hjá ömmu Döbbu. Ég fæ kókópöffs hjá ömmu Diddu. Ég fæ kókópöffs hjá ömmu Ástu. Ég mundi örugglega fá kókópöffs hjá ömmu Dódó ef ég gisti einhvern tíma hjá henni. Ég er viss um að ég fékk kókópöffs hjá ömmu í Englandi en það er svo langt síðan að ég man það ekki (kókópöffs fæst reyndar ekki í Englandi). Allar GÓÐAR ömmur eiga kókópöffs!"

Puh, mér er sama. Ég hef aldrei fóðrað mín börn á kókópöffsi og þar með slapp ég líka við það neyðarástand sem skapaðist á mörgum íslenskum heimilum þegar kókópöffsskipið sökk hér um árið.