Efnafræðistúdentinn er mjög hress með nýju æðislega flottu framúrstefnulegu rándýru uppþvottavélina mína, þótt hann sé ekki beinlínis ástfanginn eins og ég. Hann spurði allavega áðan hvort hann mætti ekki eiga hana þegar ég væri dauð. Ég veit ekki hvort hann treystir á langlífi uppþvottavélarinnar eða skammlífi mitt, vona þó að hið fyrrnefnda sé raunin.

Gamla vélin stendur reyndar enn á borðstofugólfinu en ég er búin að biðja efnafræðistúdentinn að redda mannskap í að bera hana niður stigann við tækifæri. Reyndar minnir mig að þegar hann átti að finna einhverja til að hjálpa sér við að koma gömlu eldavélinni (karrígul Rafha) út um árið hafi það tekið þrjár vikur. En það hafðist þó á endanum, og hún var líka mun þyngri en uppþvottavélin.

Annars stefnum við mæðginin á framkvæmdir og fórum af því tilefni í Brynju áðan og keyptum lakk, terpentínu, pensla, tekkolíu, dúkahníf og ruslafötu (ruslafatan er reyndar ótengd framkvæmdunum, þannig séð). Miðað við venjulegan hraða okkar er hugsanlegt að framkvæmdum ljúki með haustinu. Einhverju hausti.