Mín fræga pikknikkarfa kemur loksins til að standa undir nafni þegar þarnæsta blað Gestgjafans kemur út því það var verið að mynda hana í bak og fyrir í Hljómskálagarðinum áðan. Reyndar held ég að flestar myndirnar hafi verið af Sauðargærunni að gera árás á körfuna, því að ég dró fjölskylduna með í pikknik og trakteraði þau á þrjátíu mismunandi tegundum af samlokum. Eldfjallið vildi auðvitað bara eina af þessum þrjátíu. Það kom engum á óvart.

Mín fræga pikknikkarfa (hún heitir þetta) var keypt í Miklagarði sáluga einhvern tíma þegar við gagnlega barnið vorum þar í miklu innkaupastuði - líklega var það í sama skiptið og hún fékk mikla ágirnd á startköplum sem hún sá þarna og nagaði sig í handarbökin í mörg ár yfir að hafa ekki fjárfest í. Ég hefði örugglega líka bölvað því árum saman ef ég hefði látið hjá líða að kaupa pikknikkörfuna (það koma svona móment, allavega hjá mér. Veit ekki með ykkur). En ég keypti hana semsagt og hún hefur oft verið notuð síðan.Þetta er samt ekki svona ægilega fín ensk karfa með postulíni og kristallglösum - nei, upphaflega voru í henni skelfilega ljótir plastdiskar og könnur í pastellitum, sem ég er reyndar búin að skipta út. Kannski verð ég einhverntíma svo rík að ég eignist alvöru fínheita körfu með vínflöskuhólfi og öllu. En þangað til dugir mín fræga pikknikkarfa mér alveg.

Það var semsagt þetta fína pikknikveður í Hljómskálagarðinum. Sauðargæran fílaði sig í botn, daðraði við ljósmyndarann og skrapaði bakið á ömmu sinni með plastskeið (svona hefnist manni fyrir að mæta í flegnum bol). Nema hann hafi ætlað að standa undir nafni - það vita jú allir að úlfar borða ömmur - og reyndar skilst mér að hann sé nýbúinn að uppgötva að það er hægt að nota tennurnar sem vopn og öll fjölskyldan beri þess nokkur merki, nema kannski snobbkötturinn. En hann lét semsagt skeiðina duga á mig, til allrar hamingju.