Stundum óska ég þess að ég væri Nigella eða Jamie eða Delia eða Rick Stein eða Gordon Ramsey eða einhver annar af þessum frægu útlensku kokkabókahöfunum. Ekki af því að þau fá svo margar millur fyrir bækurnar sínar að þau geta látið sér finnast hvað sem þeim sýnist um Bónus. Eða Big Food Group eða hvað þetta heitir allt saman þarna í Englandi. Eins og ég hef áður sagt hefði ég ekkert á móti milljónunum en þær eru ekki málið. Nei, það er þetta með að þurfa að vinna fyrir milljónunum. Eða, í mínu tilviki, öllu lægri fjárhæðum. Þau komast nefnilega léttar út úr því en ég.

Nigella er með tvo aðstoðarmenn í vinnu hjá sér bara við að prófa og þróa uppskriftir en ég held hún skrifi bækurnar sínar sjálf. Að mestu allavega. Jamie Oliver er með sex manns í vinnu við að semja bækurnar, enda vita allir - og hann viðurkennir það sjálfur - að hann er ekki ,,the brightest banana in the bunch". Delia er með manneskju í vinnu við að prófa uppskriftir þótt eitt aðalsölupointið hjá henni sé að hún hafi prófað þetta allt saman sjálf og þess vegna treystir fólk henni. Rick Stein lætur aðra um að skrifa uppskriftirnar og elda fyrir myndatökur. Gordon Ramsey hefur sjálfur skrifað minnst af því sem gefið er út undir hans nafni (þótt hann sé brilljant kokkur, eins og þau hin reyndar líka).

Þannig að þau hafa tíma til að vera seleb og gera sjónvarpsþætti og reka fótboltalið og allt þetta sem seleb gera. Öfunda ég þau? Jáognei. Ég vildi stundum að það væru fleiri klukkutímar í sólarhringnum, eða þá að ég hefði aðstoðarfólk á hverjum fingri til að gera eitt og annað fyrir mig. EN ... mér finnst svo gaman að þessu. Mér finnst gaman að elda, meira að segja stundum þegar ég fæ ekki að ráða hvað ég elda, og mér finnst gaman að lesa mér til, gera tilraunir, semja uppskriftir og skrifa um mat. Ég vildi ekki missa af því. En það væri stundum betra ef ekki þyrfti að gera margt í einu.

Og milljónirnar mundu koma sér vel.