Ég fékk skrítna sendingu í póstinum í gær, eyðublað til að fylla út með persónuupplýsingum um mig í tilefni þess að ég varð stúdent 1977 og jafnframt tilboð um að kaupa einhverja skruddu með æviágripum tvöþúsundogeitthvað manns sem útskrifuðust með stúdentspróf á árunum 1977 og '78, og átti að kosta bara tæpar tíuþúsund krónur, sem var víst kostaboð af því að þetta var með 30% afslætti. Hmpfh.

Mér fannst mjög gaman að mæta í 25 ára stúdentsafmælið mitt í fyrra. Og jú, mér fannst gaman að lesa kverið sem gefið var út með gömlu Carminumyndunum og misítarlegum og stundum meinfyndnum frásögnum fólks um það sem það hafði verið að bedrífa síðasta aldarfjórðunginn. En fjandinn eigi að mig langi til að lesa nokkurn skapaðan hlut um einhverja tvöþúsundogeitthvað einstaklinga sem ég þekki fæsta og á ekkert sameiginlegt með annað en að þau voru í menntaskóla um sama leyti og ég. Hvað með það? Ekki ætla ég allavega að fara að borga tíu þúsund fyrir það. Þaðan af síður dettur mér í hug að senda einhverjar þurrar upptalningar um sjálfa mig þarna inn. Eða engar upptalningar, ef ég man rétt voru þarna reitir fyrir námsferil og prófgráður, starfsferil, félagsmálaþátttöku og eitthvað svoleiðis. Og maka. Allt yrði það frekar snautlegt hjá mér. Auk þess finnst mér stúdentsprófið með tilgangslausari áföngum sem maður nær á lífsleiðinni og ekki sérstök ástæða til að safna ólíku fólki saman í bók út á það.

En fyrst ég nefndi stúdentsafmæli, og eitthvað minntist ég á dögunum á mataræði og svengd á menntaskólaárunum - þá dettur mér í hug til gamans að vísa hér á hátíðarræðuna sem ég hélt á MA-hátíð á 25 ára stúdentsafmælinu í fyrra. Hún er náttúrlega um mat. Nema hvað.