Gikkirnir mínir

Ég keypti mér lifur í matinn á fimmtudaginn. Mér þykir lifur nefnilega góð. En þegar ég kom heim var einkasonurinn staddur þar og fór kurteislega fram á að sér yrði boðið að borða. Hann borðar ekki lifur svo ég geymdi hana til næsta dags.

Á föstudaginn ætlaði ég að elda mér lifur en þá var eldra barnabarnið hjá mér og fór fram á að sér yrði boðið í kvöldmat. Hún borðar ekki lifur svo að ég eldaði annað.

í gærkvöldi var ég með matarboð, var að hugsa um að nota lifrina í forréttinn en við nánari umhugsun sá ég að það væri ekki sniðugt, þar sem ég er nokkuð viss um að enginn fjögurra afkomenda minna borðar hana, veit ekki með tengdabörnin en kannski hefði ég setið að henni ein. Svo að ég bauð upp á blandað góðgæti - steiktan smágrísahrygg, grafinn kindavöðva, snöggsteiktar rækjur með harissa og humargratín. Andabringur á eftir og síðan vanilluís með karamellusósu. Þetta þótti allt ljómandi gott og ég er ekki viss um að ég hefði fengið neinn plús fyrir að bæta grilluðum lifrarbitum á teini við eins og ég var að hugsa um.

Ég var ekki alveg viss um að lifrin væri enn í lagi þegar kom að kvöldmatnum áðan; lyktaði vel og vandlega af henni áður en ég skar hana niður, velti henni upp úr hveiti krydduðu með pipar, salti, chilipipar, papriku og timjani og snöggsteikti. En hún var bara alveg hreint ágæt.

Þau vita ekki af hverju þau eru að missa.