Ríkir og ríkari

Fyrir svona tólf - þrettán árum fannst mér ég vera í undarlegri aðstöðu. Ég var tæplega fertug, bjó í íbúð sem ég átti fáein prósent í á móti ýmsum sjóðum. Hjá mér bjó dóttir mín sem var í háskólanámi og með litlu stelpuna sína, og sonur minn sem átti þó lögheimili hjá föður sínum, sem hirti allar barnabætur og annað með honum og ég mátti þakka fyrir að vera ekki rukkuð um meðlag líka. Ég sá semsagt fyrir okkur fjórum en taldist þó ein á báti með engan á framfæri.

Mánaðarlaunin sem ég fékk í vinnunni voru ekki há - nálægt meðallaunum starfsmanna í VR á þessum tíma, ef ekki undir þeim. Ekki nokkur leið að framfleyta fjölskyldunni og borga af mishagstæðum lánum (ég var líka að borga af námsláni) og ég hafði því allar klær úti til að verða mér úti um meiri tekjur til að standa undir heimilinu. Tók alla þá yfirvinnu sem ég gat mögulega fengið. Skúraði skrifstofurnar hjá Iðunni eftir vinnu. Fékk hluta af sumarfríinu borgaðan og notaði afganginn í að þýða bækur eða vinna önnur verkefni, ýmist fyrir Iðunni eða aðra.

Þannig tókst mér að hafa þónokkrar aukatekjur. Samt dugði það eiginlega ekki til, ég var yfirleitt mörgum mánuðum á eftir með afborganir - með tilheyrandi dráttarvöxtum - þurfti hvað eftir annað að semja um greiðslur og mikilvægasta dagsetningin var yfirleitt 18. hvers mánaðar. Nýtt kortatímabil. Samt átti ég ekki bíl, reykti ekki, skemmti mér sjaldan, fór ekki til útlanda, gat ekki sinnt nauðsynlegu viðhaldi á íbúðinni, átti aldrei krónu aflögu og fannst ég vera algjörlega strand í lífinu. Það var við þessar aðstæður sem ég skrifaði meginhlutann af Matarást en það er önnur saga.

Þetta var samt ekki undarlega aðstaðan. Nei, hún birtist mér þegar ég opnaði umslagið með skattseðlinum og sá að ég átti að borga sérstakan tekjuskatt. Alltsvo hátekjuskatt. Var orðin eitt af breiðu bökunum í þjóðfélaginu. Í hinu umslaginu í sama póstinum var hótun um innheimtuaðgerðir af því að ég hafði ekki átt fyrir afborgunum af láni mánuðinn á undan; hafði treyst á vaxtabæturnar. En þær voru auðvitað engar af því að ég var orðin svoddan hálaunamanneskja.

Ég var semsagt orðin ein af þeim ríku í samfélaginu - allavega að mati margra félaga minna í pólitík - en átti þó ekki fyrir mat út mánuðinn, hvað þá öðru.

Það var undarlega aðstaðan.