Matvöndu börnin

Ég eldaði í kvöld ansi gott nauta-ribeye sem var á tilboði í Nóatúni. Skar það í sneiðar og svo var það bara pipar, salt, nokkrir dropar af olíu á stóru steypujárnspönnuna og hár hiti. Namminamm. Ofnsteiktar kartöflur og sveppasósa með.

-Ég vissi ekki að það væri kjöt í matinn, sagði Sauðargæran. -Ég vil ekki kjöt.

Svo datt vatnsglasið hans í gólfið og brotnaði.

-Það var ekki ég sem braut það, sagði hann blásaklaus. -Það var höndin mín, hún var svo blaut að ég missti glasið.

Eftirmaturinn var epla- og nektarínubaka með mascarpone-osti.

-Ég vil ekki svona eplaköku, sagði Sauðargæran, var þó lokkaður til að fá sér einn bita, hryllti sig og gretti og harðneitaði að borða meira.

Matvandur? neinei.

Systir hans borðaði nokkra kjötbita af ekki mikilli hrifningu og svo köku sem hún tíndi þó bæði nektarínur og hnetur vandlega úr fyrst. Gaf svo yfirlýsingu um að hún mundi gjarna þiggja annað boð í kálböggla fljótlega.

-Ég vil líka kálböggla, sagði bróðir hennar.

-En þér þykja þeir vondir, var hann minntur á.

-Kannski finnast mér þeir góðir núna, sagði hann glaðbeittur. -Ég vil fá kálböggla hjá þér, amma.

Það er vandlifað.