Höfundaraunir

Svona í framhaldi af því sem ég skrifaði í gær ...

Mig minnti reyndar að ég hefði sagt frá þessu áður en finn það allavega ekki svo að það er kannski misminni. Þetta var þegar Matarást var tilnefnd, alltsvo 1998. Ég mætti í Listasafnið, hafði fengið að vita kvöldið áður að bókin yrði tilnefnd; ofsalega stolt og eftirvæntingarfull og kvíðin. Settist á stól og beið. Við hliðina á mér var autt sæti en salurinn fylltist óðum og brátt kom virtur fræðimaður og forstöðumaður og settist í það.

Svo hófst athöfnin og hjartað barðist sífellt örar í brjóstinu á mér. Loks kom að því að formaður dómnefndar um fræðibækur og almenn verk (eða hvað það nú heitir aftur) tók til máls og hóf að lesa upp þær bækur sem voru tilnefndar. Það voru heldur engin smástykki: Saga Reykjavíkur, Íslensk byggingararfleifð, Sjávarnytjar við ísland, Íslenskir fuglar. Fræðimaðurinn við hlið mér tók upp blað og penna og skrifaði þær allar samviskusamlega hjá sér. Nema þá næstseinustu, sem var Matarást. Þegar hún var lesin upp lagði hann pennann á blaðið og hreyfði hann ekki fyrr en síðasta bókin var lesin.

Mér leið ekkert voðalega vel.

Einhverveginn ímynda ég mér að sumum höfundunum sem tilnefndir voru til bókmenntaverðlaunanna hafi heldur ekkert liðið vel þegar þeir horfðu á Kiljuna á miðvikudagskvöldið, þar sem þátturinn byrjaði á því að bókarýnarnir lýstu því nánast yfir að kolvitlausar bækur hefðu verið tilnefndar og bestu bækurnar væru bara ekki með.