Slapp fyrir horn

Mér tókst naumlega að komast hjá því að verða mér verulega til skammar áðan. Betur að svo væri nú oftar.

Eftir að rafmagnið fór á fimmtudaginn hafði mér ekki tekist að kveikja á stærri ofninum á nýju eldavélinni. Hann var bara gjörsamlega óvirkur. Ég var náttúrlega orðin alveg sannfærð um að þarna væri komin skýringin á útslættinum; ofninn hefði brunnið yfir. Ætlaði í Kokku í gær að rausa yfir ofnskrattanum og fá ábendingu um viðgerðamann en tafðist og það fórst fyrir. Svo að ég ætlaði að fara í morgun.

Ákvað samt af einhverri ástæðu að byrja á að þrífa ofninn - ekki að hann væri neitt grútskítugur en fannst það samt betra. Og á meðan ég var að því fór ég að hugsa um fyrri eldavélar og það rifjaðist upp fyrir mér þegar Siemens-eldavélin sem ég átti á Hörpugötunni var ný og ofninn hætti að virka og rafmagnsverkfræðingurinn, mágur minn fyrrverandi*) kom og reif hana í sundur en fannn enga bilun og þá fyrst mundi ég eftir því að ég hafði verið vöruð við að ef stillt væri óvart á Auto væri ekki hægt að kveikja handvirkt á ofninum ...

Síðan hef ég ekki verið með ofn með þannig stillingu. Fyrr en núna. Ég horfði á eldavélarklukkuna, teygði mig í leiðarvísinn, ýtti á tvo klukkutakka samtímis og kveikti á ofninum. Hann svínvirkaði. Ég hafði semsagt gert vitleysu þegar ég stillti klukkuna eftir að rafmagnið kom aftur.

Þannig að í þetta skipti slapp ég fyrir horn.

*) Nei, Sigga og Þórir eru ekki skilin, þetta var annar mágur. Það hafa safnast að mér rafmagnsverkfræðingar í gegnum tíðina. Ég hef alltaf dáðst að Óla fyrir að sleppa sér ekki þegar aulinn ég áttaði mig loksins á því hvað var að. Bróðir hans sá alveg um það fyrir hann.