Syfjuð kona og nakinn nágranni

Ég er svo syfjuð að það mætti halda að það væri ég en ekki Boltastelpan sem er farin að vakna klukkan hálfsex til að bera út Moggann.

Reyndar vaknaði ég hálfsex í morgun en ég sofnaði fljótlega aftur svo að ekki er það skýringin. En þarna klukkan hálfsex leit ég út á svalirnar hjá mér og þær voru baðaðar sól. Þetta eru norðursvalir og það skín aldrei sól á þær. Nema alltsvo á einhverjum ókristilegum tímum. Munur eða svalirnar á Kárastígnum.

En jæja, það verður ábyggilega skítaveður í allt sumar og ég mun ekki sakna svalanna neitt. Er það nokkuð?

Svo er heldur ekkert áhugavert að sjá af svölunum, allavega ekki eins og er á meðan ekkert er flutt í nýja húsið á bak við. Það er aðra sögu að segja um útsýnið frá framhliðinni. Alltaf eitthvað að gerast á Grettisgötunni. Í dag var til dæmis einn nágranni minn að spóka sig allsber inni hjá sér lengi vel. Til allrar hamingju voru matarmyndatökurnar þá búnar, annars hefði þetta getað truflað okkur.

Eða ekki.