Mig vantar viðhald

Það koma þær stundir að ég væri alveg til með að eiga kall.

Eða bara almennilegt viðhald. Eiginlega væri það þægilegra því maður situr ekki uppi með viðhaldið þegar nóg er komið (jú, stundum, en það er annað mál).

Til dæmis núna áðan, þegar ég fór í loðfóðraða vetrarrúskinnsjakkann minn sem ég var búin að leggja fyrir tveimur mánuðum, setti á mig hlýju lambsskinnshanskana sem ég fann í vösunum og skálmaði svo á móti roki og rigningu inn í Nóatún í Nóatúni, sem er næsta þokkalega búð. Hálffyllti þar vagn af alls kyns hollustu fyrir myndatökuna á morgun, borgaði, tróð öllu í nokkra poka og rogaðist svo með þetta í rigningunni heim.

Þá fór ég að hugsa um það á leiðinni hvað það hefði nú verið næs að eiga aðgang að kalli sem gæti bara skutlað mér í svona ferðalög þegar illa árar.

Einhver kynni nú að segja að ég gæti bara loksins lært að aka bíl og keypt mér svoleiðis farartæki. Jú, reyndar, en ég held það verði varla héðanaf.

Svo er auðvitað hægt að brúka kall í ýmislegt fleira. Setja upp ljósin sem eftir er að setja upp og svona (ég get það svosem sjálf en það yrði snyrtilegra að fá einhvern í það).

Svo gæti ég líka látið kallinn hringja í gasmanninn. Alltaf möguleiki að það virki betur en þegar ég hringi sjálf.