Amma mín

Í dag eru 77 ár síðan Nanna amma mín dó.

Á morgun hefði hún átt 101 árs afmæli ef hún hefði lifað.

Það er ekkert nýtt að banvænir sjúkdómar leggi ungar mæður að velli og geri börn móðurlaus. En það er alltaf jafnsorglegt.

Amma mín dó úr berklum. Tveimur árum seinna dó Sverrir bróðir hennar úr sama sjúkdómi, líka 23 ára. Þau voru bara tvö systkinin. Liggja hlið við hlið í Húsavíkurkirkjugarði ásamt foreldrum sínum.

Ég hef sagt frá því áður hvað það var skrítin tilfinning að vakna upp á 24 ára afmælisdaginn og hugsa ,,nú er ég orðin eldri en amma mín varð nokkurn tíma".

Og nú er ég orðin meira en helmingi eldri.

Líklega er maður býsna heppinn þegar allt kemur til alls. Að vera uppi á tímum þegar lækning er til við flestum alvarlegum sjúkdómum. Og von um að lækning finnist við öðrum. Að geta átt von á að horfa á börnin og barnabörnin - jafnvel langömmubörnin - vaxa úr grasi.

Auðvitað eru undantekningar, það veit ég. Þess vegna er ég lífinu þakklát.

Gracias a la vida.