Hamfarir, matarboð og ostar

Það gengur ýmislegt á hér í miðborginni, brennandi hús og sjóðheitur vatnselgur á Laugavegi. Nóg að gera hjá lögreglu og slökkviliði þennan síðasta vetrardag.

Hér á Grettisgötunni hafa þó ekki orðið alvarlegri hamfarir í dag en þær að dóttursyninum og bróðursyni mínum tókst í sameiningu að brjóta rússnesku ljósakrónuna á ganginum í boltaleik sem þar fór fram. Í óþökk minni náttúrlega. En við urðum sammála um að þetta væri hið besta mál því að nú kæmi ég því líklega í verk að kaupa nýtt ljós. Það hefur dregist í hálft ár. Það er nefnilega ekki vinnandi vegur að skrúfa brotnu peruna úr ljósastæðinu.

Ég fékk semsagt fólk í mat: snöggsteikt risahörpuskel með maríneraðri bleikju, esdragonrjóma og parmesan-smjördeigsstöngum, nautalund með velelduðum kartöflum og sveppasósu, litlar súkkulaðikökur með karamellurjóma og berjum. Alveg ljómandi barasta. Börnin fúlsuðu auðvitað við forréttinum (nema parmesanstöngunum) en með því var nú alltaf reiknað. Sauðargæran bætti sér það upp með því að biðja um ost eftir matinn. Venjulegan ost, sagði hann. Ég gaf honum hollenskan Maadammer og hann var himinsæll og bað um meira. Ég hef aldrei skilið af hverju ostar handa börnum eiga að vera gjörsamlega bragðlausir. Þessi drengur kann allavega að meta ostabragð.