Engin lykilmanneskja lengur

Ef maður væri metinn eftir lyklavöldum, þá hefði ég nú heldur betur hrapað niður virðingastigann á örfáum mánuðum. Það er ekki svo langt síðan ég vissi varla lykla minna tal; nú er ég bara með tvo lykla á kippunni. Tekur því varla að ganga með kippu - eða jú, auðkennislykillinn náttúrlega.

Ég er meira að segja loksins búin að læra hvor lykillinn gengur að útidyrahurðinni og hvor að íbúðinni.

Ef ég man rétt gekk fyrsti lykillinn sem ég hafði völd yfir á ævinni að herbergi 12 á heimavist MA. Ég hafði aldrei lykil að húsi foreldra minna á Smáragrundinni, enda tíðkaðist ekki mikið að læsa húsum þar. (Og í þá daga komst ég líka út og inn um gluggann ef á þurfti að halda. Þótt þröngur væri.)

Merkilegt með manneskju sem er jafnutanviðsig og ég hvað mér hefur þó haldist vel á lyklum; held að ég hafi einu sinni glatað kippu og henni var stolið úr vasanum mínum á Garðsballi.

Hins vegar hef ég alla tíð verið dugleg við að gleyma lyklum og læsa mig úti. Þegar ég var í MA og leigði herbergi á Akureyri man ég að ég var einu sinni læst úti heila helgi; fékk þó að leggja mig á stofusófanum hjá Steingrími Sigfússyni, enda stóð yfir partí þar alla helgina eins og stundum áður, með briddsspili og bruggdrykkju.

Síðan þá hef ég reynt að eiga aukalykla einhvers staðar í geymslu, hvar sem ég hef búið.