Ömmugleraugun

Ég ætlaði eiginlega ekki að skrifa neitt frekar um Smáralindarbæklingsmálið. Fannst nóg komið. Myndin á bæklingnum er frekar hallærisleg en saklaus, bloggfærsla háskólakennarans dónaleg og dómgreindarlaus og ekki meira um það að segja. Eða það fannst mér þangað til í gærkvöldi.

En þá var dótturdóttir mín í heimsókn. Hún er einmitt á fermingaraldri. Flott stelpa og hefur verið beðin um að koma í prufumyndatöku á módelskrifstofu, sem hún hafði reyndar ekki minnsta áhuga á. Og þegar hún var farin fór ég að hugsa um að þetta hefði þess vegna alveg eins getað verið hún. Las bloggfærsluna aftur og reyndi að setja mig í þau spor að þetta hefði verið skrifað um barnabarnið mitt. Að einhver ókunnug ung menntakona úti í bæ hefði skrifað nákvæmlega þessi orð um það sem hún læsi út úr samskonar mynd af henni.

Ég fór að gráta.

Allt í einu rann upp fyrir mér að ef þetta hefði gerst hefði mér liðið eins og barnið mitt hefði verið misnotað. Að einhver hefði klæmst á líkama hennar og traðkað á tilfinningum hennar. Ef þetta hefði verið mitt barnabarn og einhver hefði túlkað sams konar mynd af henni út frá sjónarmiði blessaðrar kynjafræðinnar eins og mér skilst að hér hafi verið gert - og með því orðalagi sem hér var gert - þá hefði mér fundist það alveg sambærilegt við það að einhver hefði tekið saklausa mynd af henni og fótósjoppað inn á hana einhvern dónaskap. Nema hér var fótósjoppað með orðum en ekki myndum. Það er ekkert endilega skárra.

Maður þarf víst að vera menntaður í kynjafræði til að sjá suma hluti. Kannski þarf maður að vera amma til að sjá aðra.