Blóðmein

Maðurinn sem ég hef verið að bíða eftir að hringdi í mig hringdi loksins. Það var nú ágætt.

Neinei, ekkert spennandi. Þetta var bara blóðmeinafræðingurinn sem ég var send til um daginn. Var bara að láta mig vita að ég væri líklega ekki dauðvona (hann orðaði það reyndar ekki þannig). Hann fann semsagt ekkert að þrátt fyrir rannsókn í svo mörgum liðum að listinn tók yfir fimm útprentaðar síður. Það var ekkert að blóðinu í mér nema það er ekki eins og það á að vera, en kannski er það bara þannig ...

Mér var nokkuð létt því að nú get ég að alvöru snúið mér að því að undirbúa fimmtugsafmælið mitt. Var ekki alveg viss um að það tæki því ef ég skyldi nú reynast vera með einhvern bráðdrepandi sjúkdóm. Nema þá hefði ég kannski slegið því saman við jarðarförina (sem ég er jú byrjuð að undirbúa eins og áður hefur komið fram, leit hafin að kavíarskálinni og allt).

Það hefði heldur ekki verið alveg nógu gott að byrja í nýrri vinnu og þurfa svo að segja frá því strax sirka daginn eftir að maður þyrfti eiginlega nauðsynlega að fara í frí til að liggja banaleguna. Eða eitthvað.