Ég minntist hér um daginn eitthvað á orð sem eru eldri í íslensku en fólk heldur kannski almennt. Mér kom þetta einmitt í hug þegar ég var að lesa blöðin í flugvélinni í gær. Í einhverju þeirra var verið að bölsótast út í sögnina að fokka. Eða kannski var bara verið að vitna í einhvern sem hafði verið að agnúast út í hana. Ég man það ekki, athyglin var ekki í fullkomnu lagi. En þetta var allavega tekið sem dæmi um afar vond ensk áhrif á íslenskuna.

Nú er fokka ekkert nýyrði í íslensku þótt merkingin hafi kannski breyst svolítið. Það er til í heimildum allt frá 17. öld að minnsta kosti. Ég ólst upp við þessa sögn og nota hana ósjaldan, bæði í nýrri og eldri merkingu.

Svo dettur mér stundum í hug saga af Steingrími á Silfrastöðum, sem var þekktur maður í Skagafirði fyrr á tíð, einkum fyrir tilsvör sín, sem þóttu stundum kaldranaleg. Einhvern tíma hafði ungt barn hans og Kristínar konu hans verið veikt um tíma. Gestur kom í Silfrastaði og hitti Steingrím bónda úti á hlaði. Þeir tóku tal saman og ræddu um daginn og veginn drjúga stund, sögðu tíðindi úr Blönduhlíðinni og svo framvegis. Eftir nokkra stund fór svo Steingrímur að afsaka að hann gæti ekki boðið gestinum inn.

-Það stendur ekki vel á núna, sagði hann. -Barnið fokkaði í nótt og Stína liggur skælandi inni í rúmi.

Þá hafði barnið dáið um nóttina.