Ég fann vegabréfið. En ég tek aftur það sem ég sagði í gær um að það væri örugglega á góðum stað.

Ég ákvað að beita rökhugsun: Hvenær notaði ég vegabréfið síðast? Jú, þegar ég kom heim frá Ítalíu. Hvað kom ég annað með heim úr þeirri ferð sem ég hef ekkert notað síðan? Jú, gimsteinafægiklútinn minn. Gæti ekki bara verið að þetta sé á sama stað? Þá þarf ég bara að finna duluna ... æi.

Eftir töluvert mikla leit fann ég vegabréfið. Það var reyndar á sama stað og pússiklúturinn, sem lá ofan á því. Þetta var á botninum á vaskafati sem hafði fyrir dularfulla röð atvika hafnað inni í einu horninu á svefnherberginu mínu. Undir vasapela og kókaínbarónsgleraugum efnafræðistúdentsins og fleira dóti.

Ég held ég verði bara að viðurkenna að þetta er ekki góður staður.

Hnífaparaskúffan blívur.