Ég var einu sinni illa haldin af tannlæknafóbíu, sem ég er til allrar hamingju algjörlega laus við núna. Aftur á móti er ég enn með meikunarfóbíu.

Jæja, kannski ekki fóbíu. Meira það að mér er meinilla við að láta mála mig og meika. Mér finnst asnalegt að sitja í stól og láta bera alls konar krem og smyrsl og púður og dót á andlitið á mér með púðurkvöstum og penslum, mér finnst asnalegt að láta smyrja varalit á varirnar á mér, og asnalegast af öllu finnst mér að láta mála mig um augun. Sérstaklega þegar settur er maskari. Ég hef ekki sett maskara á mig sjálfviljug í þrjátíu ár og þegar ég hef neyðst til að láta setja á mig maskara hefur aldrei liðið á löngu áður en hann er runninn út um allt og ég komin með dökka bauga undir augun eins og kona í viktoríanskri ástarsorg. Eða eitthvað. Kannski er þetta af því að ég er frekar voteyg. Kannski eru þetta bara ill örlög.

Svo þegar ég stend upp úr stólnum eftir hálftíma penslun og púðrun og útmökun og meikun keppast allir við að segja mér hvað ég taki mig nú vel út og hvað ég sé mikil skvísa og hvað ég hafi breyst rosalega. Sem hlýtur náttúrlega að þýða að venjulega líti ég út eins og amma Drakúla. Sem er ábyggilega rétt en það er alveg óþarfi að vera að hamra á því.

Minnir mig á þegar börnin mín voru lítil og ég var að sýna fólki myndir af þeim. Viðbrögðin voru yfirleitt þau sömu:

Viðmælandi: -Neei, eru þetta börnin þín? Mikið rosalega eru þau falleg.

Móðirin brosir stolt (þetta voru mjög falleg börn).

Viðmælandi: -Þau eru bara ekkert lík þér.

Móðirin glottir út í annað og bíður átekta.

Viðmælandi (áttar sig á því hvað hann sagði): -Æ - nei, sko ég meinti það ekki þannig ... ég meina ... úbbs ...

Ég efast ekkert um að það sé hægt að flikka ögn upp á mig með nógu mikilli meikun og spörslun. Svona eins og þegar Andrés Önd var með snyrtistofuna og sparslaði í frú Rynke Strithår-Vortesen. Mér finnst það bara hundleiðinlegt og útkoman er einhver önnur manneskja en ég er.

Og no way in hell að ég færi að eyða löngum tíma í það á hverjum morgni að setja á mig andlitið.

Mér skilst annars að ég sé í Ísland í dag á eftir. Ómáluð.