Ég var farin að hafa áhyggjur af þessu.

Eftir því sem Rýnirinn skrifaði um fleiri bloggara - sem næstum allir voru ofarlega á tenglalistanum mínum - en minntist ekkert á mig fannst mér að böndin hlytu að berast æ meira að mér. Ég hef verið frekar minnislaus að undanförnu, samanber til dæmis þetta, og var hálfpartinn farið að gruna sjálfa mig um að vera Rýnirinn, þrátt fyrir allt sem Anna hefur verið að segja - þessi fótbrotni sem hefur verið að kúra hjá henni gæti jú verið að villa á sér heimildir. Annað eins hefur nú gerst.

Það er eins og þegar maður sem ég var einu sinni gift ásakaði lögfræðinginn minn um að hafa verið að hringja í sig fullur klukkan fimm tiltekna nótt og var svo sannfærandi að lögfræðingurinn minn (sem var enginn sérstakur bindindismaður) var ekki í rónni fyrr en hann var búinn að fletta upp í dagbókinni sinni og fá staðfest að þessa nótt hafði hann alls ekki verið á landinu. Mér varð einmitt rórra við að sjá að Rýnirinn hafði verið að skrifa á meðan ég var á cockfight á Akureyri og hvergi nálægt tölvu.

Efnafræðistúdentinn taldi eins líklegt að böndin mundu berast að sér en það væri auðvelt að afsanna með því að benda á að Rýnirinn teldi að Jón Svanur væri eitthvað minna fyndinn í seinni tíð en áður, einmitt einum eða tveimur dögum eftir að hann kom með geislasverðsfærsluna sína, sem StarWarsnördinum syni mínum þykir einhver mesti brilljans sem sést hefur langalengi.

En nú sé ég að Rýnirinn hefur ákveðið að sjá aumur á mér og beina grunsemdunum frá mér og mínum. Eða ekki, því að hann er þá náttúrlega í hópi aðdáenda minna eins og allir aðrir. Merkilegt hvað ég er vinsæl. Og merkilegt hvað þessar vinsældir mínar skila sér illa. Aldrei finn ég huggulega karlmenn liggjandi á tröppunum hjá mér eða í sófanum (nema hugsanlega einhverja vini efnafræðistúdentsins, en þeir eru nú fullungir).

Hann fer hinsvegar grunsamlega nærri um dugnað efnafræðistúdentsins við heimilisstörf, sem hann hefur erft í beinan kvenlegg frá móður sinni.