Óformlegri afmælisveislu var að ljúka - ég bakaði einar fimm kökur og bauð familíunni í kaffi. Boltastelpan dótturdóttir mín var að sjálfsögðu ekki sátt við veitingarnar og útbjó sinn eigin veislurétt - hrærði saman þeyttan rjóma, sykur og ýmsar ábætissósur frá Morten Heiberg og hámaði þetta í sig. Akkúrat núna stendur hún svo í eldhúsinu og grillar sér sykurpúða á gasloga.

Bróðir hennar benti á grillaðan sykurpúða áðan og spurði hvort þetta brúna á honum væri kúkur. Líklega óþarfi að taka fram að hann fékkst ekki til að smakka þetta góðgæti.

Minnti mig annars á að þegar efnafræðistúdentinn var ungur drengur var hann mjög hrifinn af súkkulaði-hnetusmjöri sem af einhverri undarlegri ástæðu gekk undir nafninu plumi á mínu heimili. Hann vildi helst alltaf fá brauð með pluma. Svo hætti hann skyndilega að biðja um þetta og vildi ekki sjá pluma. Ég spurði hvers vegna. Fyrst vildi hann ekkert segja en tautaði á endanum:

-Krakkarnir voru að segja að ég væri með kúk á brauðinu mínu.

Hann vildi aldrei aftur fá pluma á brauðið.