Ætli það séu ekki ansi margar fjölskyldur sem eiga sín einkaorð og orðatiltæki sem enginn annar skilur nema þau séu útskýrð, yfirleitt komin úr barnamáli - einhverri ambögu sem barn hefur látið út úr sér og þeir fullorðnu hafa gripið á lofti og farið að nota þannig að orðið helst innan fjölskyldunnar en deyr ekki út eins og aðrar vitleysur sem barnið notar þegar það er að ná tökum á málinu?

Við höfum til dæmis talað um kattspullur frá því að gagnlega barnið var ungt að árum og í vor, þegar fyrstu geitungarnir létu á sér kræla, bættist nýtt orð í orðaforðann: Deingútur. Sauðargæran hafði stafavíxl af einhverjum orsökum og fór ekki ofan af því að fyrirbærið héti deingútur. Fyrr en varði hafði öll fjölskyldan tekið þetta upp og nú tölum við ævinlega um deingúta. Allavega þegar drengurinn er nærstaddur.

Mér datt þetta í hug þegar ég fór með honum og mömmu hans í Ikea áðan. Þar fást nefnilega stórir tuskudýra-deingútar sem hann er ástfanginn af. Þar er líka hægt að fá deingútastóla og deingútalampa. Þetta er allt mjög ofarlega á óskalista drengsins. Svona ef einhverjir ættingjar eru farnir að huga að jólagjöfum ...