Ég er komin með mitt árlega súkkulaðiógeð.

Það hefur gerst undanfarin ár um þetta leyti, þegar við erum að leggja síðustu hönd á kökublaðið og ég er búin að vera að baka súkkulaðitertur og súkkulaðismákökur og súkkulaðibökur og gera súkkulaðiís og súkkulaðibúðinga og súkkulaðisósur og súkkulaði-allan andskotann. Fyrir utan allt hitt bakkelsið og gúmmulaðið.

Fyrir utan súkkulaðifráhvarfið (sem líklega verður ekki langvarandi) er tvennt sem einkennir þetta ástand. Annars vegar stend ég sjálfa mig að því að vera farin að tvinna saman blótsyrðum í tíma og ótíma, sem ég er annars ekki vön að gera mikið af, enda er ég tiltölulega pen miðaldra kona, og tauta þau ofan í bringuna á mér svo að enginn heyrir nema ég sjálf og vesalings efnafræðistúdentinn.

Hitt einkennið er verra. Ég fer að syngja. Yfirleitt sama lagið aftur og aftur. Oftast nær Elvis. Ég er til dæmis búin að vera að raula Can't help falling in love with you í allan dag. Það er að segja þessar tvær eða þrjár línur sem ég kann. Það er ekki gott mál. Eins og þeir vita sem hafa heyrt mig syngja.

Ég á eftir að skrifa þrjár eða fjórar helvítis bölvaðar hundakuðruntusúkkulaðikökugreinar (þetta var sýnishorn af því sem efnafræðistúdentinn þarf að hlusta á þessa dagana). Helst fyrir morgundaginn.

Ekki gaman.