Myndatakan í dag gekk held ég ágætlega. Það er ekki endilega einfalt mál að mynda hefðbundinn íslenskan mat, allavega suma rétti, þeir eru t.d. ekki allir sérlega litskrúðugir (plokkfiskur? brauðsúpa með rjóma?). En mér fannst ljósmyndarinn og stílistinn leysa það vel. Ég var byrjuð að undirbúa klukkan átta í morgun og upp úr þrjú var búið að elda og mynda eina tíu rétti.

Svo fékk ég þrjá frændur mína í pössun áðan. Ég tilkynnti þeim yngsta þegar foreldrar hans voru farnir að hann ætti að vera þægur og góður og hann náttúrlega hlýddi. Byrjaði að vísu á að verða afvelta niðri í glufu á milli tveggja púða í sófanum og fór að grenja en hætti því snarlega þegar efnafræðistúdentinn tók að sér að gagga eins og hæna nokkrum sinnum. Það svínvirkar ævinlega á Sauðargæruna og reyndist ekki síður á þann litla, hann var farinn að hlæja innan mínútu og næst þegar ég leit á hann var hann steinsofnaður. Svona eiga börn að vera. (Ég reyndar gleymdi að spyrja hvort hann mætti sofna, kannski þýðir þetta að hann verður glaðvakandi og upprifinn fram á nótt. Ekki mitt vandamál.)