Ég sat til borðs í hádeginu með þremur samstarfskonum mínum sem allar eru flughræddar og það var töluvert rætt um flughræðslu. Sjálf hef ég til allrar hamingju aldrei fundið fyrir flughræðslu, enda svosem aldrei lent í verra en hastarlegri ókyrrð. Einu sinni til dæmis í lítilli rellu yfir Tröllaskaga, þegar ófærðin á Öxnadalsheiði var svo mikil að ljóst var að ekki yrði mokað á næstunni og veðurtepptir skagfirskir menntaskólanemar voru fluttir með flugi til Akureyrar.

Ég hef aldrei verið bílhrædd heldur. Ekki einu sinni eftir að ég lenti í þremur útafkeyrslum á sama sólarhring, eða var í bíl sem fór útaf í Bólstaðarhlíðarbrekkunni. Aldrei hef ég þó lent í meiri háska en þegar ég sat einu sinni með Eika afabróður mínum í bíl vestan úr Skerjafirði heim til hans í Goðheimum. Hann fór yfir á rauðu að minnsta kosti einu sinni, keyrði öfugt inn í fjölda einstefnuakstursgatna í Þingholtunum, svínaði á bílum og bölvaði allan tíman öðrum bílstjórum fyrir klaufalegan akstur og heimsku. Ég tók strætó heim aftur.

Alveg er ég viss um að ég yrði svipaður bílstjóri og Eiki, ef ég færi einhvern tíma út í það að taka bílpróf.